Trójkątna Ziemia pt 2

Oślepiające światło błysnęło nad jego głową, a potem padło wprost na jego twarz, trafiając  zmęczone oczy jak pociskiem. Powinien zmrużyć powieki, powinien jakoś zareagować, jednak był wykończony, a poza tym właśnie tak to wyglądało.

                Masywne lampy były ustawiane przez dwóch młodych mężczyzn, a fotograf palił papierosa, przeglądając coś w aparacie. Jungkook stał w bezruchu, niska makijażystka starała się poprawić jego podkład w miejscu, gdzie nieco się roztarł. Dziewczyna wspinała się na palce i wymachiwała mu jakimś dziwnym przedmiotem przed oczami, starając się trafić w odpowiednie miejsce i sprawić, by jego cera wyglądała perfekcyjnie. Chłopak schylił się odrobinę, by ułatwić jej to zadanie i w końcu się jej pozbyć.

                Chłopak spojrzał na fotografa, który zgasił papierosa w popielniczce i klasnął w dłonie.

 - Zaczynamy!  - oznajmił mężczyzna, a makijażystka szybko odbiegła na bok.

                Jungkook westchnął i zaczął pozować.

                Za każdym razem, gdy słyszał migawkę aparatu odruchowo zmieniał układ ciała. Mechanicznie wykonywał polecenia fotografa. Jego myśli odpływały w stronę wernisażu i wybiegały w przyszłość ku przyjęciu. Po jego głowie plątał się cały czas onyksowy cień.

                Zastanawiał się w kółko, jak to będzie wyglądało, kogo tam spotka, czy znowu porozmawia z Min Yoongim, czy gospodarz zapomni o nim i pozwoli, by bawił się z innymi gośćmi.

                Przypominał sobie każdy szczegół jego wyglądu.

Czy powinien przeprosić za wszystkie te głupoty, które powiedział? Czy może lepiej udawać, że nic się nie wydarzyło?

                Zarządzono przerwę, więc Jungkook usiadł na składanym krzesełku i poprosił swoją asystentkę o to, żeby przyniosła mu coś do jedzenia.

                Kim, bo chyba tak się nazywał fotograf, odpalił kolejnego papierosa i podszedł do Jungkooka.

 - Dobre zdjęcia będą – oznajmił donośnie i nieco grubiańsko.

                Jungkook skinął bez większego zainteresowania, nie obchodziło go jak wyglądał. Wahał się przez chwilę, czy zagadać do Kima, ale w końcu zdecydował, że bez stanowczości nigdy nie dojdzie do celu. Dziś nadszedł ten dzień. Spotkanie z Min Yoongim uświadomiło mu, że musi stać się w końcu taki, jakim chciałby, by ludzie go postrzegali.

 - Ciężko było panu stać się fotografem z takim prestiżem?  - spytał.

 - No – zaczął Kim, zastanawiając się, przeciągnął się i podrapał po łopatce – Trochę długo czekałam na jakikolwiek zarobek… W sumie – rzekł w końcu niezbyt inteligentnie, a Jungkook sceptycznie zmierzył mężczyznę.

                Jak człowiek bez żadnego obycia trafił na taką pozycję? Dlaczego?

- Czemu pytasz? – dodał w po dłuższej chwili fotograf.

- Bo sam trochę fotografuję i chciałbym poznać tę pracę od kuchni – przyznał Jungkook  - Może chciałby, pan, obejrzeć moje zdjęcia? – oczy modela rozbłysły nadzieją.

                Nawet jeśli Kim to grubiański burak, to jego zdanie się liczy w tej branży i gdyby zdjęcia Jungkooka mu się spodobały, to coś mogłoby ruszyć naprzód.

                Fotograf znowu zaczął się drapać, tym razem po zewnętrznej stronie prawego uda, nieco zmieszany pokręcił głową, a w jego oczach pojawiła się nutka pogardy do modela.

 - To chyba… - zaczął, a bardziej już pewny siebie Jungkook przerwał mu.

 - To nic specjalnego, ale miło byłoby usłyszeć opinię profesjonalisty – przy ostatnim słowie młodszy uniósł brew i uśmiechnął się, próbując wykorzystać swój urok osobisty.

                Fotograf, jednak nie wykazywał ani krzty zrozumienia i uniósł drwiąco kącik ust.

 - Lepiej skup się na tym, by ładnie dziś wyglądać – odparł i odszedł, strząsając żar z papierosa na posadzkę.

                Jungkook prychnął i zapadł się w bardziej w krzesło.

                Dupek.

________________________________________

Notka od autorki: Niestety bardzo krótki rozdział, ale wiele ukazuje. :D 

Trójkątna Ziemia part 1

Notka od autorki: Historia zainspirowana osobą surrealistycznego malarza Salvadora Daliego, jego małżeństwa z Galą Dali oraz niejasnego związku z piosenkarką Amandą Lear.

Jungkook od kilku chwil stał niemalże nieruchomo, spoglądając na dzieło stojące przed nim. Wyglądał niczym antyczny posąg, zastygły w podziwie i konsternacji. Próbował rozgryźć drugie dno instalacji, jednak po jego głowie krążyło zbyt wiele sprzecznych myśli. W jednej chwili widział ból, w innej samotność, a w kolejnej przebijał się jednak promyk nadziei.

Interpretacja kilku splątanych drutów mogłaby być dla kogoś innego szaleństwem, jednak nie dla niego. O tym właśnie marzył, gdy wyjeżdżał. Nie, nie o splątanych drutach. O intelektualnych wyzwaniach, o kameralnych wernisażach, o zadymionych knajpkach pełnych artystycznych dusz, o krytykach sztuki, którym spodobają się jego prace.

Jungkook jednak stał wciąż w miejscu przed obcym dziełem, którego nie mógł rozgryźć, będąc marnym widzem, trzymając w ręku lampkę białego wina. Samotnie.

Wtem ktoś stanął  obok niego, ciemny cień przesunął się niemal bezszelestnie u boku chłopaka. Jungkook poczuł się wyrwany z bezowocnych rozmyślań, pojawienie się czerni tuż przy jego ramieniu rozproszyło jego pogmatwane myśli.

Chłopak spojrzał w prawo, a potem nieco w dół. Figura stojącej koło niego osoby, okazała się odzianym na czarno mężczyzną, starszym od Jungkooka, jednak o wiele drobniejszym. Marynarka czarnowłosego przybysza połyskiwała we fluorescencyjnym świetle sali, materiał mienił się brokatowym onyksem, był to jedyny ekstrawagancki element jego stroju, jednak przykuwał wzrok.

 - Ciekawa instalacja  - rzekł mężczyzna niskim, ochrypłym głosem człowieka skacowanego.

                Jungkook spojrzał na dzieło przed nim i nieśmiało skinął głową, twarz drobnego przybysza była mu dziwnie znajoma, ale na wernisażu takim, jak ten, wiele razy można było tak pomysleć. Wszędzie napotykało się znajome z telewizji twarze.

                Dla chłopaka ci ludzie byli tylko twarzami, żaden z nich nigdy nie próbował zaprzyjaźnić się z nim, każdy unikał młodych celebrytów, starsi woleli utrzymywać z nim połowiczne kontakty. Niektórzy mu gratulowali, inni proponowali mniej lub bardziej niemoralne rzeczy, jednak zdecydowana większość preferowała chłodne, ostentacyjne milczenie.

                Starszy mężczyzna spojrzał na niego, jednak zaraz cofnął wzrok, gdy zauważył, że Jungkook może to zobaczyć kątem oka.

 - Widziałem twoją sesję w Vogue – powiedział od niechcenia.

 - Naprawdę? – udał zdziwienie Jungkook, jednak w myślach nie umiał zliczyć, ile osób już mu to powiedziało w ostatnim tygodniu – I jak wypadłem?

 - Znakomicie – zapewnił starszy.

                Zapadło dość długie, krepujące milczenie. A może było takie tylko dla młodszego?

 - Gdzież moje maniery – zawołał nagle jak oparzony starszy, aż Jungkook podskoczył – Nie przedstawiłem się, a ludzie tak młodzi jak ty, mogą nie kojarzyć takich staruszków jak ja.

                Jungkook odwrócił głowę w stronę dziwnego człowieka w onyksowej marynarce i po raz pierwszy ich oczy się spotkały. Ciepłe, jednak dziwnie smutne, piwne plamki grały w tęczówkach mężczyzny, a Jungkook poczuł, że zostaje wciągnięty w głąb dwóch studni.

 - Jestem Min Yoongi – oznajmił mężczyzna i skłonił lekko głowę.

                Jungkook poczuł, że gorąco uderza w jego pierś i policzki, a nogi lekko chrzęszczą pod nim, jakby miały się momentalnie ugiąć.

                Min Yoongi.

                Uznany na całym świecie producent, chwała Korei na Zachodzie. Miliarder z upodobaniem do surrealistycznej rzeczywistości. Człowiek – legenda, człowiek – idea. 

                Jungkook poznał już wielu sławnych ludzi, jednak żaden nie był Min Yoongim. Chłopak nie był pewien, czy można oceniać w jakiejkolwiek skali potęgę tego człowieka. Obrośnięty mitami niczym bluszczem, kochany, szanowany, wielbiony, wysławiany.

                Min Yoongi widział okładkę Jungkooka. Widział jego marne pozy i sztuczny uśmiech. Widział.

                Jungkook chciałby się zapaść pod ziemię. Okryć się hańbą. Popełnić harakiri.

                Jednak jedyne co mógł zrobić w tym momencie młodszy, to stanie dalej w miejscu, udawanie posągu, kontemplowanie.

 - Jeon Jungkook, proszę pana – odpowiedział grzecznie.

 - Wiem, synu. Jak już mówiłem widziałem tą sesję z Vogue’a, widziałem też kilka innych. Ładny z ciebie dzieciak. Muszę przyznać, że widziałem wiele ładnych dzieciaków, ale żaden nie miał takich oczu jak ty… - po chwili wahania dodał – Intrygujące.

                Jungkook był posągiem, jednak gdy Min Yoongi komplementuje, nikt nie może uniknąć topnienia pod wpływem tych słów, nawet jeśli jest się z marmuru. Chłopak czuł topnienie, jego temperatura i ciśnienie podskoczyły, a serce waliło jak młot w piersi. Czym może być niebo? Czym jeśli nie tym momentem?

                Jungkook pragnął oddać hołd swemu idolowi, chciał uwznioślić ten moment, to drobne spotkanie, jednak jedyne co zrobił jako zwykły śmiertelnik pozujący do szmatławców, to wydukanie podziękowania i dodanie jeszcze kilku gwoździ do trumny w postaci słów :

 - Jestem wielkim fanem pana muzyki, naprawdę świetna robota.

                I gdy Jungkook myślał, że Min Yoongi bez słowa na zawsze zostawi go po tym upokarzającym wyznaniu na poziomie gimnazjalisty, zostało mu coś wciśnięte w rękę, a mistrz oddalił się, rzucając na odchodnym:

 - Wpadnij na moje przyjęcie w ten weekend, na pewno ci się spodoba, moje znajome będą piszczeć z zachwytu.

                Po tych słowach mityczny onyksowy cień zniknął za ścianą, a Jungkook stał w miejscu, z przejęciem ściskając w ręku prostokątny kartonik z adresem. Przepustkę do świata marzeń. Marzeń, które popchnęły go do wyjazdu.

Trójkątna Ziemia

Jungkook spotyka Yoongiego przypadkiem, a przynajmniej tak mu się wydaje. Od teraz jego życie się zmieni i choć on tego chce, to nie wie, że stoi na wierzchołku Trójkątnej Ziemi, a to niebezpieczne.