Cały rok part 2. Jak bardzo go zraniłem

Od autorki: Druga i ostatnia część sylwestrowego one-shota. Dzisiaj trzeba było powrócić do rzeczywistości i po tej niesamowicie długiej przerwie świątecznej znów pójść do szkoły, a z racji, że jakoś przeżyłam ten dzień, nawet udało mi się nazmyślać i nie musiałam zostawać na dodatkowych zajęciach, tadaa! To znaczy i tak bym dodała ten post, ale tak przynajmniej mam dobry humor.C: Wszystkim życzę, żeby przetrwali jakoś do ferii. Kocham was i proszę o komentarze. <3

Po tym zdarzeniu próbowałem poukładać sobie jakoś życie, mimo nieustających telefonów od Laya. Zima powoli się kończyła i spod białej kołderki, wyłaniała się świeża warstewka zieleni, a ja cierpiałem. 

Postanowiłem zakończyć moją żałobę, więc  poszedłem do klubu i poznałem tam Kaeun. Od razu wpadła mi w oko, więc nie wahałem się ani przez chwilę. Szybko zostaliśmy parą. Byłem przekonany, że z Layem już koniec, jednak nie przewidziałem tego, jak silna jest więź, która nas łączy. Ona nie została przecięta, jedynie boleśnie nadszarpnięta.

Moi znajomi pochwalali mój wybór, stwierdzili, ze zerwanie wyszło mi na dobre. Twierdzili, że wcześniej się staczałem, a teraz w końcu wychodzę na prostą.

Pewnego razu, gdy siedziałem wraz z Kaeun oraz moimi przyjaciółmi Xiuminem i Tao w kawiarni, rozmawiając, nagle konwersacja zboczyła na dziwne tory.

 - Boże, jak miło was widzieć razem takich szczęśliwych – powiedział Tao i uśmiechnął się promiennie.

 - Sehun jest dla mnie taki dobry, opiekuńczy – przyznała moja dziewczyna, a ja zaśmiałem się.

 - On zawsze taki jest – zapewnił Tao – Jest bardzo dobrym chłopakiem, nie wpada w kłopoty, jest miły i niewinny – dodał pewnie, a Kaeun spojrzała na mnie.

Xiumin zakrztusił się swoim piciem, a pozostałe trzy pary oczu zwróciły się na niego. Tao poklepał go po plecach zaniepokojony tym incydentem. Kiedy najstarszy się uspokoił, zauważyłem, że jest bardzo rozbawiony.

 - Co cię tak rozśmieszyło? – spytałem poirytowany, a on pokręcił głową i nic nie powiedział – No, słucham – powiedziałem zły.

 - To nic… - zapewnił, ale wszyscy patrzyli na niego, więc wzruszył ramionami i zapadł się bardziej w swoje siedzenie – Po prostu nazwałeś Sehuna niewinnym i przyszło mi na myśl, że… Och, no nieważne.

 - Dla mnie to jest bardzo ważne – warknąłem, a Kaeun spojrzała na mnie zdziwiona, pewnie dlatego, że takiego mnie jeszcze nie widziała.

 - No, nie oszukujmy się, Sehun nie jesteś taki znowu niewinny – rzucił Xiumin, a ja spojrzałem na niego wściekle, odsuwając krzesło z piskiem i wymawiając się spóźnieniem, pociągnąłem Kaeun do wyjścia.

Nie miałem zamiaru słuchać głupich tekstów Xiumina. Nie chciałem, by słyszała je Kaeun. Nie powiedziałem jej o Layu, nie czułem takiej potrzeby. Może powinienem wtedy odkryć, że nasz związek jest nic nie warty, skoro niczego jej nie mówię.

* * *

Lay okazał się być tematem, który nie ma dna. Powracał do mnie jak bumerang i to w najmniej oczekiwanych momentach. Za oknem świeciło słońce i zaczynał się kwiecień rozkwitający kwiatami.

 - Kim jest Lay? – spytała Kaeun i spojrzała na mnie swoimi niewinnymi oczami.

Zatkało mnie. Co miałem jej powiedzieć? Jest chłopakiem, z którym się pieprzyłem na tym łóżku, na którym teraz siedzimy?

 - Skąd ci to tak nagle przyszło? – spytałem, zamiast tego.

 - Kiedy rozmawiałam z Tao, wymsknęło mu się – powiedziała – To twój znajomy? – zapytała, a ja wetchnąłem.

Miałem dość unikania tego tematu. Wylała się ze mnie prawda, nie powinienem był tego robić.

 - Mój były – powiedziałem.

 - Były? - zdziwiła się – Przyjaciel? – spytała, a ja pokręciłem głową w geście zaprzeczenia.

Nie potrafiłem na nią spojrzeć. Jej oczy zrobiły się wielkie ze zdziwienia.

 - Chłopak? – spytała przerażona, a ja przytaknąłem.

 - Co?! – wrzasnęła i zerwała się z łóżka – Jesteś gejem? – spytała już ciszej.

 - Nie wiem – przyznałem.

 - Ale… czemu mi nie powiedziałeś? – spytała.

 - Odwróciłabyś się na pięcie i wyszła, tak szybko jak byś to usłyszała – powiedziałem, a ona spojrzała na mnie ze smutkiem –Zrywasz ze mną? – spytałem.

 - Tak – odpowiedziała – Ale nie dlatego, że byłeś z chłopakiem, tylko dlatego, ze niczego mi o sobie nie powiedziałeś. Ja mówiłam o sobie wiele rzeczy, lecz ty milczałeś – oznajmiła, a ja zdziwiłem się na te słowa – Nie jestem tą osobą, której szukasz. Wybacz, ale to koniec – powiedziała i wyszła z pokoju, zamykając cicho drzwi.

Opadłem na łóżko i wydałem z siebie głuchy wrzask.

* * *

Stanąłem przed drzwiami Laya i wstrzymałem powietrze, pukając cicho. Po chwili stanął przede mną Lay, owinięty w koc. Przypomniał mi się ten dzień, kiedy pierwszy raz się kochaliśmy. Jego oczy rozszerzyły się maksymalnie, a usta otworzyły szeroko.

 - Wróciłem – powiedziałem.

Wtedy zaczęło się lato.

* * *

Kiedy został ranny przeżyłem gorsze chwile, niż kiedy mnie zdradził. Od naszego zejścia się minęły dwa spokojne miesiące. Wypełnione miłością, seksem i mocnym alkoholem.

Stanąłem przed kontuarem w poczekalni szpitala. Młoda kobieta spojrzała na mnie spod grzywki i uśmiechnęła się pokrzepiająco.

 - Kogo szukasz? - spytała z wyćwiczonym ciepłem w głosie.

 - Zhang Yixing  - wydukałem zdenerwowany.

 - A tak, rana na brzuchu. Sala 113, został już opatrzony – powiedziała, a ja pobiegłem do wskazanej sali.

Wbiegłem do białego pokoju i stanąłem w drzwiach. Lay siedział na łóżku wsparty na poduszkach i wpatrywał się w okno. Odetchnąłem z ulgą, nic poważnego mu się nie stało. Usiadłem obok niego i złapałem jego dłoń. Uśmiechnął się do mnie, a ja poczułem się jeszcze bardziej spokojny.

 - Co się stało, Lay? – spytałem.

 - Klient, któremu miałem dostarczyć towar, okazał się jakimś popaprańcem. Nie chciał zapłacić, a ja nie daję towaru za darmo  - wytłumaczył.

Ostatnio Lay został dilerem narkotyków, bo to podobno bardziej opłacalne.

 - Tak strasznie się martwiłem – powiedziałem ze smutkiem – Nie możesz znaleźć normalnej pracy? - spytałem, a on zaśmiał się.

 - To nie dla mnie – odparł, a ja spojrzałem na niego poirytowany.

 - Jeśli nie troszczysz się o siebie, to zrób to dla mnie – powiedziałem twardo, a on wydawał się być zdziwiony.

- Czy stawiasz właśnie warunek? – spytał.

 - Tak, chcę byś skończył się narażać, bo nie wytrzymam twojego odejścia. Jeśli nie zmienisz pracy, to zrywam z tobą.

 - Ale Sehun…   - zaczął, ale ja już wyszedłem, nie chciało mi się rozmawiać z nim teraz, kiedy miotają mną emocje.

Wtedy zrozumiałem, że mam dość martwienia się o niego i nie przeżyłbym rozstania z nim. Zaszedłem już za daleko, by zawrócić. Na szczęście zrezygnował z pracy dilera i zatrudnił się w sklepie zoologicznym, pierwszy raz zgodził się na ustępstwo. Porzucił coś, co było częścią jego życia dla mnie. Miłość znów zwyciężyła.

* * *

Moment, w którym zdradziłem Laya okazał się dla mnie straszniejszy, niż wszystko, co dotychczas przeżyłem. Nie widziałem drogi odwrotu.

Był początek września, kiedy upiłem się z Tao w moje urodziny i zaprosiłem go do domu. Chwiejąc się znaleźliśmy się w moim pokoju.

 - Sehun? – spytał niewyraźnie Tao.

 - Hmm? – mruknąłem.

- Nigdy się nie uprawiałem seksu z chłopakiem – powiedział czarnowłosy.

 - Serio? – spytałem, a on przytaknął.

 - Chciałbyś spróbować? – spytałem, znów mi przytaknął.

Byłem dla niego bardzo dobrym przyjacielem. Zawsze.

Lay wszedł do mojego pokoju, a w rękach trzymał małego puchatego pieska. To były w końcu moje urodziny. Kupił mi pieska? To takie słodkie. Szkoda, że kiedy tylko wszedł, zobaczył mnie jęczącego pod Tao. Szybko zrozumiał, o co w tym chodzi. To był koniec.

Wybiegł, łkając, a ja i Tao siedzieliśmy w miejscu, nic nie mówiąc.

To tak bardzo przypominało ten moment, kiedy nakryłem Laya z Krisem. Z tym, że Lay mi nie wybaczył.

* * *

Kolejne spotkanie z nim było okropne. Przeżyłem wiele strasznych momentów, ale ten był najgorszy.

Lay był na spacerze z psem, którego chciał mi dać na urodziny. Chciałem do niego podejść, porozmawiać, może się wytłumaczyć, jednak on nie był sam. Koło niego szedł wysoki i przystojny chłopak o ciemnej skórze.

Lay mnie nie widział. Chłopak objął go i pocałował w policzek, a on uśmiechnął się do niego. Widziałem to, a moje serce pękło. Ostatnie spotkanie boli najbardziej.

Po co to wszystko? Przeżyliśmy tak wiele, by rozstać się w tak głupim momencie. Życie jest bez sensu.

* * *

Widzę zbliżającą się ziemię.

Czuję na ciele powietrze, które nadal ma drażniącą stęchłą woń i uderza mnie nadzieją w twarz tuż przed moją śmiercią.

Nie krzyczę, a rozkładam ręce, jakbym miał odlecieć i czuję, że odlatuję. Moja dusza próbuje się wyrwać. Ten moment jest niemal nabożny. Trwa ułamki sekundy, a dłuży się jak wieczność i rozciąga maksymalnie w czasie, kończąc i jednocześnie zaczynając moje istnienie.

Kiedy pierwszy raz go zobaczyłem zaczynał się październik. Z drzew spadały kolorowe liście, a na ulicach było szarawo przez spadające z pochmurnego nieba drobniutkie krople deszczu. Tak samo wyglądało, nasze ostatnie spotkanie w parku, tak samo wyglądał mój ostatni dzień.

Rok.

Tyle ze sobą przeżyliśmy. Dziś minął równy rok od naszego pierwszego spotkania.